Albert Lord

Formuła

• formuła: "Termin "formuła" rozumiem jako grupę słów używanych zawsze w tych samych pozycjach metrycznych do wyrażenia pewnych podstawowych treści". Jest to definicja Parry'ego. Terminem "wyrażenie formularne" nazywam wers lub półwers skonstruowany na bazie formuł. "Tematem" jest dla mnie opis zdarzeń lub stanów, powtarzający się w różnych fragmentach pieśni"
• przedmiot badania: epika oralna, pieśń
• sztuka pieśniarza: "polega nie tyle na pamięciowej repetycji usztywnionych przez upływ czasu formuł, ile na zdolności do ustawicznej kompozycji i rekompozycji fraz (opartych na wzorcu wyznaczonym przez zasób formuł podstawowych) w zależności od potrzeb każdego momentu każdej narracji."
• formuły to "fundamentalne elementy stylu oralnego"

Kwestia homerycka

• kwestie homeryckie

1. zakwestionowanie pojedynczego autorstwa: Czy w czasach Homera istniało pismo?
   • Józef Flawiusz, I w.
   • D'Aubignac, XVIII w.
   • August Wolf, Prolegomena ad Homerum, 1795
   • tak, ale bez literatury - pismo linearne B
2. "błędy" i niespójności w eposach
   • "Querelle des Anciens et des Modernes", XVII w.
   • D'Aubignac, Perrault, Giambattista Vico, Robert Wood
   • "drzemiący Homer": #* poeta oralny koncentruje się w jednej chwili tylko na jednym konkretnym fragmencie (Bowry, Tradition and Design in the Illiad)
3. Jak możliwe tak długie eposy bez pisma?
   • Robert Wood
4. Homer a średniowieczni minstrele i poezja ustna
   • od XVIII w.: D'Aubignac, Thomas Blackwell, Percy, Macpherson, Herder, Goethe
5. przekaz o redakcji Pizystrata
   • znany od czasów starożytnych
6. formy dialektalne z różnych regionów, archaizmy z różnych okresów
   • od XIX w.

• Homer: pierwszy twórca czy ostatni kompilator? (Unitaryzm vs. separatyzm)
• teorie wielokrotnego autorstwa:
  1. Homer kompilator (Liedertheorie): D'Aubignac, Conjectures (1715); Lachmann, XIX w.
  2. rdzeń modyfikowany przez kolejnych redaktorów, Homer ostatni redaktor
• trzecia droga: tradycja oralna

Bibliografia

1. Albert B. Lord, Pieśniarz i jego opowieść, przeł. P. Majewski, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego: Warszawa 2010.