Michale Riffaterre

• całość tekstu tworzy jedną jednostkę znaczącą, gdy tymczasem w tekście nieliterackim jest tyle jednostek, ile wyrazów albo grup wyrazów.
• Jedność znaczenia wynika z tego, że cały tekst rozrasta się drogą ekspansji z jednego jedynego zdania macierzowego
• Na poziomie mimesis, gdzie czytelnik kolejno je postrzega, słowa zdają się odnosić do rzeczy lub pojęć niesłownych. Lecz na poziomie semiosis odnoszą się one do innych tekstów.
• Odtworzenie poematu, jego odczytanie, polega na stosowaniu tej referencji, na pamięciowej dialektyce między tekstem, który odczytujemy i tymi innymi tekstami, które sobie przypominamy. Jednym słowem fun damentem tekstualności jest intertekstualność.
• wszelkie zbliżenia intertekstualne są sterowane, narzucane, nie przez przypad kowe zbieżności leksykalne, lecz przez identyczność strukturalną, po nieważ tekst i jego intertekst są wariantami tej samej struktury.
• znakowi (reprezentamenowi Peirce’a) będzie odpowiadał tekst, który czytelnik ma przed oczyma, a jego przedmiotowi — intertekst.
• Interpretantem będzie trzeci tekst, którego autor użyje jako częściowy ekwiwalent systemu znaków, jaki budował, aby wypowiedzieć na nowo, napisać na nowo intertekst.
• Uschematyzuję stosunki tekstu, intertekstu i interpretantu oraz rolę, jaką odgrywa intertekst w uświadamianiu sobie tekstu jako znaku jedy nego albo jednostki znaczącej, za pomocą trójkąta semiotycznego Fre- gego. W lewym kącie, tam gdzie Frege ma znak (Zeichen), umieśćmy t e k s t , T. W prawym kącie, tam gdzie Frege kładzie Bedeutung [zna czenie], czyli jednostkę uprzednio istniejącą, ideologem już wpisany w socjolekt15, umieśćmy i n t e r t e k s t , Τ’, odczytany w tle tekstu, uzna ny za tekst idealny (np. zespół tematów i motywów albo też uświado mienie sobie gatunku, do którego tekst należy, przy czym składniki tych zespołów albo przedstawiciele gatunku mają za każdym razem wspólną strukturę), tekst idealny, którego fragmenty zakodowane w T funkcjo nują tam tylko metonimicznie poprzez swoje presupozycje.
• katachreza

Bibliografia

• M. Riffaterre, Semiotyka intertekstualna: interpretant, przeł. K. i J. Faliccy, "Pamiętnik Literacki" 1988 z. 1.